'het onverwoestbare' (Marion Poschmann)

het onverwoestbare

met de gelatenheid van iets heel groots
kwam deze stad op je af. haar tracés
lichtjes kromgebogen door het zoekende elan
gedragen door het Duitse asfaltverbond               

steeds meer kruispunten, vermenigvuldigde huizen

op de vluchtheuvel tollen, zich
          laten meeslepen door middenbermen
opspattend water, achterlichten drijven voorbij
          wilde je echt daar zwemmen
                      in een duistere rivier?

je kon niets doen, niets tegenhouden
wachtte er lang op dat het tankstation dichterbij kwam
luisterde naar het ruisen – fluisterasfalt –
dat nooit wegebt

           nooit met het primitieve blok gespeeld  
           slechts met de schittering, de donkerte

schaduwblok lichtcomplex
op elkaar gestapeld
je treeplank naar wat zweeft
zebrapaden als een doolhof

bij sterk belastend verkeer ligt
            turkooisblauw licht op betonnen voorgevels
                       in de favoriete windrichting
chaotisch verwijssysteem van een stad die uit
gecompliceerde brugpijlers, uit slecht
onderhouden straatranden bestaat       

voorvoelen, voorbij iets of erlangs
rijbanen, kracht van vermoeden
             fijn steenslag
                       en vloeibitumen
lang liep ik niet op die straat
zonder een einde in zicht te krijgen

Het gedicht 'das Unzerstörbare' (2015) werd door Marion Poschmann, in opdracht van Poetry International, geschreven  bij de 'Stadtlandschaften' (afb.) van de Duitse schilder Ronald Franke (1960-2015) (vert. Erik de Smedt)

De blog 'Kijk, lees' neemt hiermee een einde.
Andere, ook nieuwe, publicaties vind je voortaan hier.

Lak

Broekzijde

Aan de rand van Turnhout ligt een mooie wandelweg, Broekzijde, die in Oud-Turnhout overgaat in Dijkzijde. De door bomen omzoomde asfaltweg – voor auto’s verkeer in één, voor fietsers in twee richtingen – loopt op ongeveer 100 meter afstand parallel met de Turnhoutse ringweg: een helse verkeersstroom, tegen het lawaai waarvan de ‘dijk’ een dam opwerpt. Die wordt gevormd door de kasten van villa’s langs de Parklaan en hun weelderige, diepe tuinen. Aan de andere kant liggen groene weiden, in de verte zie je hier en daar een boerderij. Halverwege staat een kapelletje, tegen het einde (of het begin, als je uit Turnhout komt) een ezel. Broekzijde wordt slechts gebruikt door fietsers, als snelle binnenweg of attractie, en met de auto door de schaarse bewoners. Buiten de spits is het er nooit druk, een oase voor wandelaars. De weg kronkelt zacht – alsof de 21e eeuw nog veraf is – met aan weerszijden hagen, sloten en struiken. Maar, wandelaar, kijk uit waar je blik valt.

De foto's werden in ruim een kwartier tijd gemaakt. Uiteraard zijn ze niet exhaustief. Dat geldt helaas ook voor de afbeeldingen van het zwerfvuil. Broekzijde is nog geen kilometer lang.

'Wil de ware opstaan?'

'mond' (Reinhard Priessnitz)

mond

– waar gebleven?
– nevel!
– leven?
– om het even!

Reinhard Priessnitz, 'mund', in: R.P., vierundvierzig gedichte (edition neue texte, Linz-Wien, 1986) (vertaling Erik de Smedt) (afb.: slotbeeld uit Je vous salue, Marie van Jean-Luc Godard, 1985)

'Te zeggen om in slaap te komen' (R.M. Rilke)

Te zeggen om in slaap te komen

Ik zou graag iemand in slaap zingen,
dicht bij iemand zitten en zijn.
Ik zou je graag wiegen en klein zingen,
begeleiden slaap uit en slaap in.
Ik zou graag de enige zijn in huis
die weet: de nacht is koud.
En zou graag luisteren naar binnen en buiten
in jou, in de wereld, in het woud.
De klokken roepen slaand naar elkaar
en we zien de kern van de tijd.
En beneden loopt nog een vreemde man
en stoort een ander zijn hond.
Daarachter komt stilte. Ik heb groot
mijn ogen over je heen gespreid
en ze houden je zachtjes en laten je los
wanneer een ding in het donker beweegt.

Rainer Maria Rilke, 'Zum Einschlafen zu sagen', in: R.M. Rilke, Das Buch der Bilder (1902/1906) (vertaling Erik de Smedt)

'En zeldzaam zacht ...'

                   ' ... voor de tijd van het jaar'

Allengs